Hayatın temposu bazen bir maraton gibi, bazen de kısa mesafe yarışı gibi… Ama her koşunun ortak bir noktası var: Başlangıç çizgisine yalnız çıkıyoruz, bitiş çizgisine ise içimizde büyüttüğümüz deneyimlerle varıyoruz.
Son yıllarda şehirlerde düzenlenen yaşam koşuları sadece bir spor etkinliği olmaktan çıktı. İnsanlar artık koşarken nefes açmaktan çok, zihinlerini boşaltmayı, kendileriyle baş başa kalmayı, bir hedefe doğru ilerlemenin tatlı heyecanını arıyor. Adına “koşu” diyoruz ama aslında herkes kendi hikâyesini taşımaya geliyor o parkurlara.
Kimi, uzun zamandır ertelediği bir değişimi başlatmak için çıkıyor piste.
Kimi, yıllarca biriken stresin ağırlığını adımlarına bırakıyor.
Kimi de, yaşamı daha iyi hissetmek için kendine küçük bir meydan okuma ekliyor.
Koşunun en güzel yanı, kimseyle yarışmak zorunda olmamanız. Birincilik kürsüsü, madalyalar ya da alkışlardan bağımsız bir başarı var burada. Bir adım önceki hâlinizden daha iyi hissetmek… Kendinize bir söz verip o sözü tutmak… Belki de uzun zamandır yapamadığınız bir şeyi sonunda yapabilmiş olmanın huzuru.
Koşarken insan fark ediyor: Hayat o sırada kulağınıza nefes nefese bir şey fısıldıyor. “Durmak yok, devam et.” Belki yavaşlıyorsunuz, belki hızlanıyorsunuz… Ama pes etmiyorsunuz. Çünkü yürümek de, koşmak da sonuçta ileri doğru gitmek demek.
Bugünlerde birçok kişinin yaşam koşularına merak sarmasının sebebi de tam olarak bu. İnsan, kendiyle rekabet etmeyi öğrendikçe daha güçlü hissediyor. Parkur biterken anlıyorsunuz ki aslında biten mesafe değil; sizi aşağıya çeken yükler, ertelemeler ve bahaneler…
Önemli olan hız değil.
Önemli olan adımların sizi nereye götürdüğü.
Hayatın içinde koşarken bazen nefessiz kalıyoruz, bazen yoruluyoruz, bazen de “neden koşuyorum ki?” diye düşünüyoruz. Fakat durup geriye baktığımızda, o yolun bizi nasıl değiştirdiğini fark ediyoruz.
Belki de yaşamın gerçek maratonu tam olarak budur: Kendini yeniden keşfetmek.
Ve bu maratonda en güzel şey, yeniden başlamak için her zaman yeni bir başlangıç çizgisinin olması.